Και αι συνθήκαι;

Ρώτησε ο γιατρός

Αι συνθήκαι γιατρέ μου είναι ζόρικαι

Απάντησε ο Γιάννης.

Τι μπορούμε να κάνουμε δια την ανάνηψίν του ασθενούς;

Ρώτησε ο γιατρός.

Να βελτιώσωμε τας ψυχάς

Απάντησε ο Γιάννης

Και πως θα συντελεστεί το θαύμα;

Γιατρός

Δια της χρήσης μαγικών συχνοτήτων.

Γιάννης

Δηλαδή;

Γιατρός.

Θα πιάσομε με το χέρι τα συναισθήματα, θα τα δώσομε ένα χάδι και θα τα φυλάξομε εις το ώμο μας. Ύστερα τα επιστρέφωμε στους πελάτας ανανεωμένα, να χρησιμοποιηθούν ξανά δίχως βία.

Γιάννης

Ω τι καταπληκτική ιδέα! Αγαπητέ Ιωάννη θα θέλατε να μου εξηγήσετε τα μέσα που θα χρησιμοποιήσετε δια να άδραξετε μες στην παλάμη σας τα αόρατα συναισθήματα;

Γιατρός

Γιατρέ μαγικές κατασκευές που παίζουν μουσική και ζωντανοί άνθρωποι να τραγουδάνε!

Γιάννης

Ο Φρατζέσκος έσπρωξε με το 'να του χέρι τη χοντρή πόρτα και βγήκε στο διάδρομο. Στο άλλο του χέρι κράταγε το μπουζούκι, περασμένο και στον ώμο του σα ραβδί. Είχε χουφτιάσει το καράουλο μην του φύγει τ' όργανο από πάνω του και έσερνε τα βήματα του προς τη τετράγωνη πινακίδα που έγραφε «Έξοδος». Στο κεφάλι του γύριζαν σκέψεις σαν την αγέλη τα αγριόσκυλα που είδε τις προάλλες σε μια αλάνα στο Γκαζοχώρι. Αυτός, μια ζωή βήμα και τραγούδι στα σοκάκια, στους χωματόδρομους, στα καπηλειά, στους τεκέδες, πάντα περπατητός και κελαηδιστός, πάντα μόνος του, ένας περιπλανώμενος, τι τα θέλει τώρα;; Τι θέλει; Να μπει λέει, να γράψει στο κερί τα τραγούδια του. Ποια τραγούδια του δηλαδή; Σάμπως τά’χε βάλει καμιά σφραγίδα; Απ’ τις αλάνες τα μάζεψε, όπως το μπουζούκι μάζεψε αυτόν. Δεν του ‘φτανε, σκεφτόταν, που μπορούσε να τα παίζει αυτός, με τα χέρια του, όσο ζει κι αντέχει; Πρέπει δηλαδή, να τα παίζει ο δίσκος αντί για αυτόν; Τα σκεφτόταν και του 'ρχόταν να γυρίσει πίσω και να τη σπάσει την πλάκα, να την κάνει κομμάτια τώρα! Αμ το άλλο; Άκουγε κάτι παλιούς που λέγανε ότι το μηχάνημα αυτό είναι του διαόλου, κι όταν γράφει τη φωνή σου, τη ρουφάει το χωνί και μετά πάπαλα! Ούτε τραγούδι ούτε κιχ! Το μάτι του γύρισε τελείως, όταν ο Στελλάκης μπούκαρε κονιόρδος στην αίθουσα λες κι ήταν δικιά του, άραξε μπέικα στην καρέκλα κι αναφώνησε «Ωπ, άλα» μες τη μέση του γραψίματος. Έξαλλος ο Φρατζέσκος. Στο δικό του κομμάτι; Χωρίς να τον ρωτήσει; Κι όμως το μούγκωσε και δε μίλησε. Λέξη δεν είπε. Κλείστηκε στο μπουζουκάκι του «ντα ντι τι τι ντα ντρα, τι ρι ντα τι ρι ντα ντι ντα ντρα, ντι ρι ντι τι ντρα» κι έπαιζε και τραγουδούσε φτύνοντας ό,τι υπολείμματα φωνής του χανε μείνει. Να μην τον ακούει. Ούτε αυτόν ούτε τα αγριόσκυλα ούτε κανέναν.

Γενικά υπάρχει μιαν αόρατη παγίδα, παγίδα του εαυτού, κι αυτή είναι η ύπαρξη του θεοσκότεινου κριτή που βρίσκεται στα τάρταρα του εγώ σου και κάθε φορά που κάνεις κάτι, σου κουνάει το δάχτυλο και σου λέει «μπορούσες και καλύτερα! Δεν ήταν αρκετό!». Το όνομα του δικού μου είναι κος Κρίτων Κριτικός, είναι κάτισχνος, κάθεται σε μια σιδερένια πανύψηλη καρέκλα γεμάτη αιχμηρά τσιγκέλια και φοράει μαύρα ρούχα, γάντια κομμένα στα δάχτυλα και μαύρο υμίψηλο καπέλο. Στα παγωμένα κοκαλιάρικα χέρια του χαϊδεύει ένα μπαστούνι. Εσύ λοιπόν επειδή με τα χρόνια τον έχεις συνηθίσει τον δικό σου κύριο Κρίτωνα Κριτικό, κι έχεις συμφιλιωθεί με την ανυπόφορη ύπαρξη του, τον έχεις υπόψιν σε κάθε σου ενέργεια, και βάζεις λίγη προσπάθεια παραπάνω. Γιατί ξέρεις ότι σε βλέπει. Ότι θα υψώσει την υστερική, ξερή και στριγκή φωνή του να σε κράξει πριν καν το πρώτο σου στραβοπάτημα. Ακόμα χειρότερα ότι μπορεί να σε προγκήξει με το μυτερό σα βελόνα μπαστούνι του. Τι κάνεις λοιπόν; Επιχειρείς να τον παραμυθιάσεις. Μια πρεζούλα... Υπερβολή, μια χούφτα Στόμφο και να τελειώνουμε. Επειδή ο κύριος Κ. Κριτικός εργάζεται ακατάπαυστα, κάποιες φορές είναι κουρασμένος και δεν διακρίνει καλά. Οπότε εκείνες τις φορές τη σκαπουλάρεις. Το δυστύχημα είναι ότι στο τέλος της μέρας ακόμα κι αν αυτός παραμιλάει κάτι ασυναρτησίες σκίζοντας κάτι κουρελόχαρτα χωρίς να απευθύνεται σε σένα, εσύ ξέρεις ότι παρότι τη γλίτωσες από αυτόν, παράτησες έξω από τα συστατικά της συνταγής την Ειλικρίνειά σου. Οποία ειρωνεία! Σα να έβαλες τα μακαρόνια να βράσουν στο αναμμένο μάτι και να ξεχνάς το νερό.

Περπατάς το μοναχικό σου μονοπάτι, άλλοτε με αργά κι άλλοτε με γρηγορά βήματα, σηκώνονται οι κόκκοι της σκόνης μέχρι να ξανά προσγειωθούν αν είναι τυχερές και δεν έχουν μπει στο στόμα η τα ρουθούνια σου. Στο πέρασμα σου απ' τα διάφορα μέρη μένουν πισω οι σάρκες σου, μικροσκοπικά κύτταρα που κάνουν παρέα στη σκόνη. Τις αφήνεις όπου πας, σαν ένας άλλος ακούσιος κοντορεβιθούλης. Μήπως βρεις τη γραμμή του δερμάτινου νήματος κι επιστρέψεις. Που; Οπουδήποτε τις άφησες. Αυτό που δεν υποψιάζεσαι είναι που κάθε χαράματα, οι πλανόδιοι σαλεπιτζηδες φτυαρίζουν με τη σέσουλα τα πολύτιμα υπολείμματα του καθενός, και μετά τραβάνε για την Ερμού, για να τις πουλήσουν «Σαααλέπ’» στους ανίδεους ξένους τουρίστες.

Κάθομαι απέναντι και κοιτάζω τη σόμπα υγραερίου. Έχει τρεις εστίες μπροστά. Οι εστίες αυτές μοιάζουνε με τρία τετράγωνα μάτια εντόμου. Κατά προτίμηση πεταλούδας. Όταν την έχω ανοιχτή στο 2, τότε θυμίζει έντομο ακόμα περισσότερο. Κάθε εστία έχει εκατοντάδες μικρές μικρές τρύπες, και όταν ανάβει μπροστά τους η φλόγα όλη αυτή η μεγάλη έκταση των ματιών παίρνει ένα ωραίο πορτοκαλί ηλιοβασιλέματος. Τότε, οσο συνεχίζω να κάθομαι απέναντι μπορώ πολύ εύκολα να αλλάξω τόπο και εποχή. Μεταφέρομαι σχεδόν αυτόματα με το νου στην κορυφή ενός μυτερού βράχου, για να χαζέψω το ηλιοβασίλεμα. Μισοκλείνοντας τα μάτια, διαπιστώνω ότι το ηλιοβασίλεμα είναι δυο πελώρια και αεικίνητα μάτια πεταλούδας που με περιεργάζονται. Η τεράστια πεταλούδα πλαταγίζει τα φτερά της που μοιάζουν με εύθραυστα πολύχρωμα δίχτυα στον αέρα που πήζει. Μου γυρνάει την πλάτη της και ανεβαίνω. Σβήνω τη σόμπα. Εσείς; Έχετε σόμπα υγραερίου;

Υπάρχουν οι πλούσιοι χαβάδες και οι φτωχοί χαβάδες. Εμείς είμαστε οι δεύτεροι. Φτωχοχαβάδες.

Τι ωραία να σε αγκιστρώνω με τα νύχια των ποδιών μου, θηλυκώνοντας τις άκρες τους στις μικρές τρύπες που σχηματίζει το μπατζάκι του σιδερένιου παντελονιού σου, όταν περνάς τις πύλες του ύπνου. Ξέρω ότι τρέμεις γιατί τις φοβάσαι αυτές τις πύλες τόσο σκοτεινές, όσο και τα άδυτα της ντιβανοκασέλας με τις σκούρες καρβουνοκουβέρτες. Εγώ λοιπόν σε κρατάω γερά, και σε γλιτώνω από βέβαιο στραβοπάτημα αλαφιασμένου σερβιτόρου που του χύνεται καυτερή σούπα σε γούνα καθώς πρέπει κυρίας μέσα σε κυριλέ εστιατόριο, ή από αβέβαιη αιώρηση στο ζαχαρένιο αέρα, χωρίς έστω ένα ασφαλές στρώμα ροζ παχιάς κρέμας από κάτω. Κι ας τρέμεις. Εγώ είμαι εδώ και αιωρούμαι ακριβώς πάνω από το έδαφος, έχοντας πάρει όλα τα ασφαλιστικά μέτρα που μας έδωσαν το απόγευμα δωρεάν, μαζί με τη διάλεξη περί ασφαλούς αιώρησης πάνω σε φουσκωτό στρώμα κύκνου φτιαγμένου από καθρεφτιστά μαλακά ζαχαρωτά χαριμπο. Έτσι ηρεμείς, και το αίμα σου ξανακυλάει με ομαλό ρυθμό κεχριμπαριού που παλιώνει, κι εγώ επιστρέφω αιωρούμενη ξανά στα χωρικά ύδατα της προσωπικής μου αχνιστής λιμνούλας. Τι όμορφα που ανασαίνεις Λισαντιρέν Σεβαθιτάν, τώρα που γλιτώσαμε το τρεμοΎΠΝΙ!

Σαν τα χελιδόνια στα σύρματα του Σεπτέμβρη. Γαντζωμένα στα χάλκινα καλώδια, λίγο πριν ταξιδέψουν για άγνωστες θερμές πολιτείες, θορυβώδεις, με τα ξεφλουδισμένα φτερά τους να κρέμονται στα πλευρά τους, τσακισμένα από τους ανεμοστρόβιλους, κάθονται οι παππούδες στα παγκάκια. Οι γυναίκες στα μαύρα κι οι άντρες στα γκρι, σε μπερδεύουν ακόμα πιο πολύ, αν είναι άνθρωποι ή τα μικρά πτηνά που πιάνουν αυτό τον ελάχιστο χώρο την άνοιξη στις γωνιές των χωριάτικων σπιτιών για να χτίσουν τις φωλιές τους. Όλοι μαζί κρώζουν με μανία, συμφωνούν και διαφωνούνε με τρόπο έτσι ώστε όλοι να το μάθουμε, τρώγοντας κίτρινα στεφάνια από ωριμασμένα σταφύλια. Ύστερα, ένας ένας φεύγουν, για μέρη που κανείς δεν έχει πατήσει το αφράτο ποδαράκι, κι οι υπόλοιποι σταδιακά τον ακολουθούν, σχηματίζοντας μέσα στο χρόνο έναν αόρατο πολύπλοκο συμμετρικό σχηματισμό. Ω πάναπλη κι ανελέητη μοίρα. Στο τέλος το μπολ με τα σταφύλια μόνο μένει πισω, παραπονεμένο.

Καλοκαίρι. Ήλιος. Ξεκλειδώνεσαι και φεύγεις απ' την πόλη. Παίρνεις το πλοίο για Κω, το μεγάλο. Φτάνεις στο λιμάνι της, και πριν προλάβεις να σοκαριστείς από την αντιλιακίλα, ανάμιχτη με γκρικ σουβλάκι και καθαρό οινόπνευμα παίρνεις τη Σπηλιανή για Νίσυρο. Αυτή, αλμυρούλα καβαλάει τα κύματα και κάνει το καθημερινό δρομολογιάκι της, σα μαθημένη καμήλα στο καραβάνι. Κάθεσαι στο κατάστρωμα. Μετά από λίγη ώρα στη θάλασσα βλέπεις ΑΥΤΟ. Ένα βουνό κομμένο, που αντί για κορφή έχει βαθούλωμα. Σα να 'ναι οι άκρες του καρφιτσωμένες με δυο τεράστιες συννεφέννιες παραμάνες από τον ουρανό, μη χαλάσει το σχήμα. Απόκοσμο, σκοτεινό, πανάρχαιο, σα να ξεχάστηκε στη μέσοζωική περιοδο, προβάλλει απ’ τα κύματα. Η Σπηλιανούλα δε κινείται στη θάλασσα, μα στους αιώνες. Πολύχρωμοι τεράστιοι πτεροδακτυλοι πετούν πάνω από τον κρατήρα, ανοίγοντας τα ράμφη τους και βγάζοντας μακάβρια κρωξίματα. Γυρνάνε με τα τεράστια φτερά τους χαμηλά πάνω από το νησί. Πότε έγινε η έκρηξη; Πότε έριξε ο γίγαντας Πολυβώττης την πέτρα; Πριν από εκατομμύρια χρόνια; Τώρα; Χτες; Δεν ξέρω. Το λιμανάκι μικρό σαν όλα τα νησάκια της άγονης γραμμής. Το πλοιάκι δένει. Απέναντι από το λιμάνι είναι το αστυνομικό τμήμα κι οι υπηρεσίες του νησιού. Ένα μεγάλο μανάβικο - ψιλικατζίδικο - καφετέρια μας υποδέχεται χαμογελαστό. Όλα απλά, ήρεμα, κανονικά. Και το όνειρο; Οι πτεροδακτυλοι; Η μάχη των γιγάντων; Ξεχάστηκαν μες τη θάλασσα; Η χωνευτήκαν όλα μαζί με τη λάβα; Τώρα το μόνο έχει μείνει, δεν είναι παρά μια αγκαλιά.

Γκρίζοι γάιδαροι σκαρφαλώνουν στα κατάξερα κορφοβούνια και τα χαλίκια σφηνώνουν στις απετάλωτες οπλές τους και τους πληγώνουν. Το αίμα τρέχει και σχηματίζει μικρά μικρά αυλάκια που ανακατεύεται με τους κόκκους του χώματος, και γίνεται καφεκόκκινη λάσπη. Σκύβουν το κεφάλι και τρώνε κίτρινα και σκληρά γαϊδουράγκαθα. Τα αγκάθια χώνονται ανάμεσα στα δόντια και τα ούλα τους. Ανεβαίνουν αγκομαχώντας τα κατάστενα μονοπάτια και μερικά χαλίκια εκσφενδονίζονται από το περπάτημα τους στο κενό. Καμία φορά ένας απ’ αυτούς ακολουθεί ανύποπτος το δρόμο των χαλικιών στα γκρέμια. Βγάζει μια σπαρακτική πανικόβλητη κραυγή και κομματιάζεται στα κοφτερά βράχια. Έτσι γεννούνται και πεθαίνουν ζωές ολόκληρες. Καμία καλή μοίρα δε νοιάστηκε να αλλάξει τη ζωή τους. Κανένας πονετικός θεός δεν τους χάρισε ένα ζευγάρι φτερά η έστω ένα πετάλωμα. Γκρίζοι άνθρωποι με νου ξεπετάλωτο στοιχίζονται σε γραμμές και κατευθύνονται στον ανηφορικό διάδρομο. Τρώνε κιτρινιάρικους τεχνητούς καρπούς γεμάτους κακία και συνεχίζουν ακάθεκτοι το αγκομαχητό περπάτημα στην ανηφόρα. Δε σταματούν ποτέ, ούτε ακόμα κι όταν οι μπροστινοί τους στη σειρά εξαφανίζονται. Καμία φορά, γκρεμίζονται χωρίς να ναι η σειρά τους, χωρίς καμία κραυγή, κανένα σπαραγμό. Καμία θεά μανα δε νοιάστηκε να τους δώσει λίγη τόσο δα ευτυχία.

«Έχουμε γεμίσει μπουρούκια.», «φέρε μου αυτό το μπουρούκι», «αυτό το μπουρούκι δεν έχει καπάκι;». Το μπουρούκι και το ντουλάπι με τα μπουρούκια στην κουζίνα, χρόνια συνδεδεμένο με παιδικές αναμνήσεις. Το ξύλινο συρταρωτό ντουλάπι που χώραγε όλα τα κατά κόσμον τάπερ, με τα καπάκια τους, κατσαρόλες, τηγάνια, πιατέλες πλαστικές. Και φυσικά πλειοψηφία στο ντουλάπι είχαν τα μπουρούκια και τα μπουρουκάκια. Στρογγυλά, τετράγωνα, σε όλα τα χρώματα, συνήθως πλαστικά, περίμεναν υπομονετικά στο ντουλάπι να χρησιμοποιηθούν σα μεταφορείς του μαγειρεμένου φαγητού μετά το μεσημεριανό με καλεσμένους σπίτι, ημέρα ως επί το πλείστον Κυριακή. Το μπουρούκι έβγαινε από το ντουλάπι πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή, όταν οι καλεσμένοι ήταν πια στην πόρτα ντυμένοι κι έτοιμοι να φύγουν. Εις ανάμνηση των κυριακάτικων μεσημεριανών, σήμερα έχω το δικό μου μικρό ντουλάπι με μπουρούκια κι έχω ξεκινήσει τη δικιά μου συλλογή, με μεγάλη ποικιλία σε χρώματα και υλικά. Εγώ έχω και κάτι πήλινα, κάτι γυάλινα, όλα μαζί ατάκτως ερριμένα μέσα στο ντουλαπάκι που ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζει τη μεγαλοπρέπεια του συρταρωτού ντουλαπιού. Τι να κάνεις ένεκα η κρίση και τα ΙΚΕΑ. Όταν ξεθάβω κανένα μπουρούκι από κει για να το χρησιμοποιήσω, αναπόφευκτα ξεπηδάει η μυρωδιά του μαγειρεμένου φαγητού στο φούρνο, συνήθως κρέας με πατάτες και το κυριακάτικο απομεσήμερο παρελαύνει βιαστικό, φορτωμένο τις απελπισμένες δεκοχτούρες που κρώζουν δεκαοκτώ στους ώμους του, χωρίς να μπορεί να πάρει ούτε μια σιέστα σε μια Αθήνα που δε γνωρίζει τι θα πει παύση, Κυριακή, ή γιορτή.

 Χειριστικά

χερουβικά

χειραγωγούν

χειροκίνητα

χειροδύναμους

χειρώνακτες

Λαμπάδες του σωρού από τους πάγκους έξω απ´ την εκκλησία, πλαστικά ποτηράκια να μη στάζει το κερί, διπλωμένα αλουμινόχαρτα στις τσέπες, αργά τα βήματα στην άσφαλτο. Τακούνια, τακουνάκια, τσάντες, ανήσυχα μπαστουνάκια, στριμώχνονται, σπρώχνονται με αναίδεια, να προλάβουν θέση. Τα πόδια όλα στραβά, κράτησαν τα σώματα μια ζωή, τώρα απόκαμαν. Χέρια αποστεωμένα, στραβά, τραβούν και κόβουν τα πέταλα του επιταφίου, για σιγουριά. Για να χουν για το εικονοστάσι(!). Η μαυροφορεμένη αόρατη κυρία της εκκλησίας με τη μεγάλη περιφέρεια καθαρίζει τα φιλιά από τις εικόνες με αζαξ. Και οι άλλοι δώστου πάλι φιλιά. Ηλεκτρικές λάμπες στους πολυελαίους, ηλεκτρικά μεγάφωνα για τους ψαλτάδες. Όλα λες και χαλασμένα επίτηδες για να κάνουν το σκηνικό ακόμα φτηνότερο. Κάτι λιπόσαρκοι γύπες είναι επιφορτισμένοι να αρπάζουν τα αναμμένα κεριά μόλις φεύγουν από το χέρι σου, πάνω που απαριθμείς τους πεθαμένους σου και τα σβήνουν σε σωρούς. Σβήνουν ανάβουν τα φώτα. Άιντε λάβετε φως κι έξω απ' την πόρτα. Παιδικές αγωνίες σε γερασμένα πρόσωπα, να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Τραβάτε, σπάστε τα αυγά σας, φάτε τα και γρήγορα σπίτι, μαγειρίτσα γρήγορα για ύπνο. Άντε και πολύ σας είναι. Να τελειώνουμε έχουμε και δουλειές. Και προς θεού, μην ξεχαστείτε με αναμνήσεις και δεν ανοίξετε τηλεόραση. Είναι δυνατόν, πως θα νιώσουμε ότι γιορτάσαμε αν δε χαζέψουμε κι ένα τηλεοπτικό τσιφτετέλι;

Στα αθηναϊκά πεζοδρόμια οι νεραντζιές ζουν τη δικιά τους προσωπική ιστορία έτσι όπως φυτρώνουν όλο τάξη στο μικροσκοπικό τους τετραγωνάκι χώμα ανάμεσα στη γκρι θάλασσα των πεζοδρομίων. Μονίμως σκονισμένες, με ένα καχεκτικό κορμό μισό καφέ μισό γκρι, σαν το δέντρο να γίνεται κι αυτό το ίδιο σιγά σιγά τσιμέντο. Με τη φούντα που σχηματίζουν τα φύλλα τους να μοιάζει με γκρίζο φωτοστέφανο γύρω από τον κορμό, δημιουργώντας μια εικόνα για όλες κοινή. Το πιο κοινό δέντρο των γειτονιών, αυτό που αντικρίζουν μονίμως παιδιά και ζώα που δεν έχουν καμία άλλη ευκαιρία φυσικού τοπίου. Το πιο βαρετό ίσως δεντράκι, αυτό που στη λακκούβα του κατουράνε τα σκυλιά της βόλτας, και οι καρποί του χρησιμοποιούνται μόνο ως βλήματα στα χέρια νευριασμένων πολιτών. Κι ο χρόνος κυλάει γκρίζος και βαρετός, ως το μήνα Μάρτη. Τότε, οι νεραντζιές μεταμορφώνονται ξαφνικά σε παντοδύναμες, μαινόμενες νεράιδες που ξεπηδούν απ´ το καχεκτικό τους γκρίζο τετράγωνο και απλώνονται πετώντας σε όλη την Αθήνα. Ανεμίζουν τα πέπλα τους από γειτονιά σε γειτονιά τις νύχτες, σκορπώντας την άνοιξη, φυσώντας τη κάτω από τα κλειστά παντζούρια και τις πόρτες στη μύτη των ανυποψίαστων ανθρώπων. Κάποιοι ξενύχτηδες μόνο αραιά και που τις βλέπουν και μαζεύουν κανένα άσπρο ανθάκι που έπεσε στην άσφαλτο, και που κατευθείαν διαλύεται μέσα στη χούφτα. Γιατί το Μάρτη οι νεραντζιές ανθίζουν. Και μετά την έξαλλη και αλλοπαρμένη βόλτα τους επιστρέφουν στα προσωπικά τους τετραγωνάκια βαρυφορτωμένες με τα άσπρα τους άνθη. Λένε πως οποίος περνάει από κάτω και σταθεί, ευτυχισμένος εξαφανίζεται για πάντα.

Συνέχεια φορούσε αυτή τη μαύρη ζακέτα, χειμώνα, άνοιξη, φθινόπωρο, για να την αποχωριστεί μόνο το καλοκαίρι. Μια ζακέτα με ωραίο πατρόν, μαύρη με αυστηρό κόψιμο στο λαιμό όταν την κούμπωνες, κι αν προσέθετε κι ένα σακάκι από πάνω έμοιαζε άνετα με γιλέκο. Έτσι, τη φορούσε πάντα, και συνήθως με μια ακόμα ζακέτα από πάνω πολύ μακριά μέχρι το γόνατο. Πολλές φορές, αυτή η από πάνω ζακέτα μεταμορφωνόταν σε μπέρτα, κάπα, ή ακόμα και σε φτερά, πελώρια, μαύρα. Αναλόγως την περίπτωση και ποσό άμεσα ήθελε να ξεφύγει. Απλώνονταν τα φτερά, απογειωνόταν και πετούσε μακριά και μην τον είδατε τον Παναητίλη. Διένυε πόλεις και χωριά, αγρούς και τα λιγοστά δάση που έχουν απομείνει, και μέχρι να φτάσει στον επόμενο προορισμό πέρναγε λίγη ώρα πάνω απ' τα σύννεφα. Εκεί. Που πάντα έχει ήλιο, και κρύο και που το μόνο που διακόπτει το γαλάζιο είναι απέραντα άσπρα λιβάδια. Κάποτε κουραζόταν, κρύωνε και ξανά κατέβαινε προς τα κάτω, σε μια άλλη χώρα, διάσταση ή ημερομηνία. Με το που πατούσαν τα γκρίζα του μποτάκια του στο δρόμο, τα φτερά πουφ! χάνονταν και η ζακέτα γινόταν και πάλι η απλή μαύρη ζακέτα που ακόμα και πολυκαιρισμένη δεν αποχωριζόταν ποτέ. Και κανείς δεν έβλεπε, κανείς δεν καταλάβαινε. Ούτε καν από τα μαύρα πούπουλα που καμία φορά άφηνε στο διάβα όταν περπατούσε.

Ντρέπομαι τόσο που δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου να πάρω τηλέφωνο. Και ο χρόνος ολοένα λιγοστεύει. Λεπτό το λεπτό μέρα τη μέρα μήνα το μήνα χάνεται. Και η δύναμη μου να τηλεφωνήσω λιγοστεύει ολοένα. Όχι από αδιαφορία αλλά από καθαρές, συρμάτινες σκληρές ενοχές που με δένουν χειροπόδαρα με έναν αόρατο τρόπο. Μέσα στο κουρασμένο μυαλό παλεύω να τις νικήσω αλλά πάντα επιστρέφω στην ίδια σκέψη, που ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες. Και πάλι το τηλέφωνο μοιάζει μίλια μακριά. Σα νοσοκομείο σε νησί άγονης γραμμής. Σαν βενζινάδικο σε παράδρομο της εθνικής. Κι ο χρόνος συνεχίζει να κυλά. Περνάει αυτός κι ούτε νοιάζεται. Έχεις; Δεν έχεις ενοχές; Βάσανα; Έννοιες και καημούς; Δε νοιάζεται αυτός. Τη βόλτα του κάνει και εσύ δε πα να δέρνεσαι. Τη βόλτα του. Φαύλος κύκλος κι η λύση αδύνατη. Συνέχεια να σκοντάφτεις στην ίδια σκέψη, σα χαλίκι που κάθε φορά που σκοντάφτεις γίνεται μεγαλύτερο και μεγαλύτερο, και στο τέλος έχεις μπροστά σου ένα βράχο ολόκληρο κι είσαι χαμένος στο λαβύρινθο της σπηλιάς του, χωρίς να υπάρχει πουθενά η νόμιμη πράσινη ταμπέλα εκζιτ. Που να βρίσκεται άραγε αυτό το μικρό άνοιγμα στην οροφή της, εκεί που πριν περνούσε μια αδυναμούλα αχτίδα φως; Άντε να τη βρεις τώρα, μέσα στο σκοτάδι, με ένα σκέτο φακό αειφον και τα πόδια χωμένα σε όλες τις λασπερές σου σκέψεις... Μόνο ψάχνοντας την τσέπη, αυτή στα αριστερά του μαύρου σακακιού μου και βρίσκοντας ανάμεσα στα αμελητέα κέρματα και χρησιμοποιημένα εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών ένα μεταλλικό καπάκι παρατημένο, από αυτά που τα πατάς στο κέντρο και κάνουν κλακ, μόνο μ αυτό το κλακ βγαίνω από τη μαύρη σπηλιά, τις λάσπες, την υγρασία, το συρματόπλεγμα που με σφίγγει και ανοίγει πληγές, κι είμαι πάλι στο ζεστό κρεβάτι μου και το σπήλαιο ούτε χαλίκι δεν είναι πια, και τα πόδια μου στεγνά και καθαρά, και όλα είναι πάλι ήσυχα κι όπως πρέπει. Μα που το έβαλα αυτό το καπάκι; 

Πτωχή πλην τίμια φριλανσερ

Τούτην εδώ την εποχή

Μοχθώ μερόνυχτα με σθένος

Παίζοντας πάντα μουσική.

Μα τι να κάνεις, εδωνά,

Με αυτή τη μαύρη κρίση

Κέφι μεράκι και σπουδές

Δεν συνιστούνε λύση

Παίζω και τα πληκτράκια μου,

Βαράω μπαγλαμαδάκι

Κι όταν σειρά μου θε να 'ρθει

Λέω και τραγουδάκι

Ταβέρνες μουσικές σκηνές

Λαιβ και πανηγύρια

Όλα ο πένητας μπορεί

Να αντιπαλεύει ίδια

Ζωή ολόκληρη περνά

Με πενταροδεκάρες

Άσε στην μπάντα μια φορά

Και για άλλους τις εξάρες!

Τρέχω τρέχω,

και λεφτά δεν έχω

Και λεφτά δεν έχω

Τρέχω τρέχω 

Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε να συζητάμε με αδιαφορία με αδιάφορους αγνώστους τα αδιάφορα πράγματα που κουβεντιάζουν οι μεγάλοι. "Θα βρέξει", " τι κάνετε; στον αγώνα, δουλίτσα να υπαρχει" και τα σχετικά. Μηχανοκίνητη κουβέντα, κούφια, ακίνδυνη. Δουλεύουμε, καθαρίζουμε, πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Συνέχεια, αέναα. Γινόμαστε αυτόματα μηχανήματα, ακίνδυνα. Χωρίς κριτήριο, χωρίς απαίτηση. Μέχρι να προσγειωθεί άξαφνα ένα πράσινο άλογο στην αίθουσα, να ανέβουμε πάνω του, να χτυπήσει τα φτερά του και να πετάξουμε για τη χώρα του ποτέ. Και τότε πια ποτέ ξανά "τικανετεκαλαευχαριστω" μόνο παιχνίδι. Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε να συζητάμε με αδιαφορία με αδιάφορους αγνώστους τα αδιάφορα πράγματα που κουβεντιάζουν οι μεγάλοι. "Θα βρέξει", " τι κάνετε; στον αγώνα, δουλίτσα να υπαρχει" και τα σχετικά. Μηχανοκίνητη κουβέντα, κούφια, ακίνδυνη. Δουλεύουμε, καθαρίζουμε, πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Συνέχεια, αέναα. Γινόμαστε αυτόματα μηχανήματα, ακίνδυνα. Χωρίς κριτήριο, χωρίς απαίτηση. Μέχρι να προσγειωθεί άξαφνα ένα πράσινο άλογο στην αίθουσα, να ανέβουμε πάνω του, να χτυπήσει τα φτερά του και να πετάξουμε για τη χώρα του ποτέ. Και τότε πια ποτέ ξανά "τικανετεκαλαευχαριστω" μόνο παιχνίδι.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε να συζητάμε με αδιαφορία με αδιάφορους αγνώστους τα αδιάφορα πράγματα που κουβεντιάζουν οι μεγάλοι. "Θα βρέξει", " τι κάνετε; στον αγώνα, δουλίτσα να υπαρχει" και τα σχετικά. Μηχανοκίνητη κουβέντα, κούφια, ακίνδυνη. Δουλεύουμε, καθαρίζουμε, πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Συνέχεια, αέναα. Γινόμαστε αυτόματα μηχανήματα, ακίνδυνα. Χωρίς κριτήριο, χωρίς απαίτηση. Μέχρι να προσγειωθεί άξαφνα ένα πράσινο άλογο στην αίθουσα, να ανέβουμε πάνω του, να χτυπήσει τα φτερά του και να πετάξουμε για τη χώρα του ποτέ. Και τότε πια ποτέ ξανά "τικανετεκαλαευχαριστω" μόνο παιχνίδι.

https://www.youtube.com/watch?v=tYKX0eGpmQ8

.. και τότε, θλιμμένος, γέρος και ανήμπορος να σταματήσει την ορμή του ρεύματος με την κατεύθυνση που θα έπαιρνε από δω και μπρος, άνοιξε το στόμα του σκεπτικός. Δείχνει έναν συρφετό γέρικα δόντια διαβρωμένα από το πέρασμα μιας ολόκληρης ζωής. Μετά από ένα δευτερόλεπτο, οι φωνητικές του χορδές πάλλονται. Η φωνή του, ξεδιπλώνει καρέ καρέ ένα τεράστιο παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που έζησε. Έναν κόσμο στρογγυλό, χωρίς μπετόν, χωρίς παγκόσμια σταθερά σημεία αναφοράς, χωρίς παρά φύσιν αιχμές. Χωρίς ρεύμα, χωρίς πλαστικό, χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς ήχο πόλης. Χωρίς προσθετικά γεύσης, εσπρέσο, ιντερνέτ. Χωρίς 440, τηλεόραση, χωρίς πλαστικά παιδικά παιχνίδια που παίζουν μουσική, χωρίς μουσική στο σούπερ μάρκετ και χωρίς σούπερ μάρκετ, χωρίς ψηφιακό ήχο και εικόνα, χωρίς έτοιμες συσκευασίες. Ο ήχος απλώνεται παντού στο χώρο και οι συχνότητες σε τυλίγουν χρυσή ζεστασιά. Η φωνή ανεβοκατεβαίνει απαλά τις νότες χωρίς τετραγωνισμένα σκαλιά, προφέροντας σίγουρα τις λέξεις, τελειωτικά. Ούτε το τέλος του ήξερε, ούτε πως θα καταντήσει. Η μικρή χρονοφουσκα κάνει "παφ " και σκάει μόλις ακούγονται τα μπουζούκια. 

Χωρίς να βιάζεσαι. Με άμμο στα χέρια και πετραδάκια στην τσάντα. Με κουρασμένα βήματα άλλα πράσινα γαλάζια κόκκινα και πορτοκαλί λαμπιόνια να φωτίζουν το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Με καλοκαιρινά ρούχα ακόμα και ψιλή ζακετούλα. Σιγά σιγά οδεύεις προς το φθινόπωρο κι αυτό προς τα σένα. Χωρίς πανικό, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς να κοιτάς πίσω, μονο μπροστά. Με τις σκέψεις στους ανθρώπους που αγαπάς, που θα βγάλετε μαζί άλλον έναν κρύο και δύστροπο χειμώνα. Πόσο μακριά φαίνονται οι σόμπες τώρα, ε; Τα ζεστά ρούχα, τα μποτάκια σου; Η χειμωνιάτικη εξάντληση, ο παγωμένος αέρας που σου κόβει τα δάχτυλα όταν βγαίνεις να απλώσεις τα ρούχα. Προς το παρόν ακόμα έχει ζέστη αλλά δεν είναι πια καιρός για μπουγέλο. ο Σεπτέμβρης θα περιπλανιέται στα Εξάρχεια με τα επίσημα του, φωνάζοντας στα παιδιά να πάνε σχολείο και στους μεγάλους να επιστρέψουν στους συνηθισμένους τους ρυθμούς. Εσύ, θα βγαίνεις που και που στο μπαλκόνι όταν τον ακούς να φωνάζει, θα ξεσκαλώνεις απο τα κάγκελα την άκρη απο την φθινοπωρινή του καμπαρτίνα, για να συνεχίσει ακάθεκτος την περιπλάνηση του, και θα ξαναμπαίνεις στο σπίτι να κοιτάξεις τις καλοκαιρινές φωτογραφίες. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Πάλι δε θα προλαβαίνεις. 

Παράτα τα

Παράτα τα.

Παράτα όλα.

Τις ώρες.

Τις μέρες.

Τα ημερολόγια.

Τις νότες.

Τις παρτιτούρες.

Τα βιβλία.

Τα εφετζίδικα σήριαλ.

Τις ταινίες που σβήνουν το μυαλό.

Την Αθήνα.

Τα ταξί, τα μέτρο τα λεωφορεία.

Τα ιδρωμένα σεντόνια.

Τον καύσωνα.

Τις κατσαρίδες.

Τις βρομερές γωνιές που μυρίζουν κάτουρο.

Τους λόφους των σκουπιδιών.

Τα κοα, πετά, βουτά στη θάλασσα.

Ελευθερώσου 

Άριζοι

Άνευροι

Άνοιωθοι

Αγέλαστοι

Άψυχοι

Άγριοι

Περιπλανιόμαστε τρέχοντας λαχανιασμένοι στους λασπωμένους δρόμους χωρίς να φαίνεται η άκρη, ούτε η αρχή.

Βοσπορίτισσα, βρέχει κι ο δρόμος για το σπίτι έκλεισε για πάντα.

Είμαι πεπεισμένη ότι μέσα στο υπεραιωνόβιο πιάνο του Ουζερί Λέσβος κατοικεί ένα θλιμμένο πνεύμα.. Κάθε παρασκευή και Σάββατο μεσημέρι που πάω στο μαγαζί και κάνω τη φάση μου εκεί παίζοντας τραγουδάκια, έρχεται το καημένο σε σύγχυση ταυτότητας. Το πιάνο είναι φτιαγμένο στο Λονδίνο πριν από δεν ξέρω και γω πόσα χρόνια, (80; 100;) και βρέθηκε παρατημένο σε κάποια αίθουσα του Μεγάρου (νομίζω). Το γέρικο πνεύμα μέσα του έχει δει κι ακούσει τόσα.. Δάσκαλους και μαθητές, πιανίστες στο ξεκίνημα ή στο απόγειο της καριέρας τους, να παίζουν έργα των κορυφαίων συνθετών της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής ... Το πνεύμα νομίζω ότι είναι μια γριά κυρία, που είναι αναγκασμένη τώρα να ακούει για πρώτη φορά στη ζωή της χιτζάζια και τσιφτετέλια και λοιπά, και σίγουρα αυτό που την ξεπερνάει, είναι ότι αυτά την ανέστησαν και πάλι.. Κι όμως, κάθε Παρασκευή και Σάββατο εκεί, με βοηθάει, τη βοηθάω και γω, πορευόμαστε μαζί ... Ακόμα κι αν θυμώνει με τα λάθη μου, τους δακτυλισμούς μου, η κυρία είναι χαρούμενη. Ίσως κρυφά κρυφά την υπόλοιπη βδομάδα της κολλάει και κανένα τραγουδάκι και το ψιλομουρμουρίζει με τα ξεφτισμένα της σφυράκια... 

Μαύρες λάμπες ανάβουν μόλις κλείνω τα μάτια. Σαν αρνητικά φιλμ. Κι αυτά δίνουν ενέργεια  σε καλώδια που αποτελούνται μόνο από λάμψη. Μεταφέρουν το φως σε μια ήσυχη μικρή πόλη που οι στέγες των σπιτιών αποτελούνται από κιτρινωπά χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Έχουν προεκτάσεις στον ουρανό κ συνδέονται με μεγάλα καλωδιαίνια πτηνά, που κατευθείαν ανάβουν. Και φτύνουν από το στόμα τους τα αστέρια που σκαλώνουν σε μικροσκοπικούς γάντζους στον ουρανό. Περνούν συνήθως εκείνη την ώρα αιωρούμενες βάρκες με ψαράδες που τα θερίζουν κατευθείαν, τα ρίχνουν σε πελώριους υφασμάτινους σάκους και γεμάτοι φωτισμένα άστρα λάμπουν από μακριά, κι έτσι μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Έχοντας στο πρώτο πλάνο τις μαύρες λάμπες, βλέπω τις αιωρούμενες βάρκες και μου μοιάζουν σαν πυγολαμπίδες. Πίσω μου, η βιομηχανική ζώνη και παραπέρα η χωματερή της φωτισμένης πόλης, και οι δυο λάμπουν στο σκοτάδι από τη μεγάλη ποσότητα φωτός πετάμενη στα σκουπίδια. Χιλιάδες άγρια καλωδιαίνια πτηνά πετούν ανάμεσα στους σωρούς αναζητώντας κανένα ψίχουλο φωτός μη σβήσουν. Άνθρωποι, με μεγάλα καρότσια ξεδιαλέγουν τους σωρούς, ψάχνοντας οτιδήποτε θα μπορούσε να θωρηθεί πολύτιμο. Καμιά φορά, κάποιος βρίσκει κανένα κομματάκι φωτός. Το παίρνει στα χέρια, και γρήγορα το καταπίνει με απληστία, πριν προλάβουν να τον δουν οι άλλοι. Για ένα δευτερόλεπτο λάμπει μόλις καταπίνει και συνεχίζει το ψάξιμο, ελπίζοντας ότι θα βρει κι αύριο ένα αντίστοιχο ψιχουλάκι να πορευτεί. Την αυγή παίρνει το μονοπάτι για το σπίτι, που δυστυχώς ποτέ δεν ανάβει η φωτεινή του στέγη. Ε πως, θα έπρεπε να μείνει ένα μήνα νηστικός! Όχι. Καλυτέρα σκοτάδι.

*όλοι την καταθλιψούλα μας εν μέρει τη βαράμε.

Κι αφού πια δε μας έμεινε

καράβι για καράβι,

αυτό που θα πληρώναμε

να φτάσουμε Μπουρνόβα,

ανήμερα Χριστούγεννα,

μες τη συνήθεια θάβει,

αυτή η τυφλή μας κίνηση

να πιάσουμε τη νόβα.

Τίγκα κ φέτος το τραπέζι,

κότα, ψωμί και πετιμέζι,

φαΐ από της γης την άκρη,

χωρίς να χύσουμε ένα δάκρυ.

Τίγκα και φέτος γυαλί,

γνωστή περσονα ομιλεί,

για θαύματα και μαγικά,

που ο νους του ανθρώπου δε χωρά.

Για δες, εκεί οι πλανήτες,

ντυμένοι όλοι στην πένα,

ευχαριστούν που βρίσκονται

στην ψηφιακή αρένα.

Ποιοι είναι οι νικητές

και ποιοι οι ηττημένοι;

Άραγε οι πένητες

ή οι χορτασμένοι;

Κι εμείς, άδειοι φτωχοί κ σιωπηλοί,

χωρίς γλέντι, τραγούδι, προσμονή,

χωρίς ανήμερα, χωρίς παραμονή,

κοιτάμε αβοήθητοι, την ίδια εκπομπή.

Ποιος είναι ο καλύτερος;

Ανάβει η αγωνία.

Ο χοστ θα βγάλει γρήγορα

 την ετυμηγορία.

Κι εμείς νυν και αεί θα τρέχουμε

στο στίβο αυτό αιωνία,

σαν άλογα αγωνιστικά

που αναζητούν εγκώμια.

Λίγος σου κάτσε ο σανός τόσους αιώνες τώρα;

Φάει τώρα εγκώμια μέχρι να αλλάξει η ώρα.

Και τα παράλια ξέχασες, και την παλιά Ελλάδα,

τη φέτα σου την μπέρδεψες με άσπρη σαπουνάδα.

Μια μέρα έτσι κι αλλιώς,

δε θα χει σημασία,

αν ήσουν ο καλύτερος,

και με μεγάλη αξία.

Καλά δεν πέρασες ποτέ,

μες την κατάθλιψη σου,

ούτε βραβείο σου έδωσαν,

για την υπό(επί)μονή σου.

μονός για πάντα θα γυρνάς,

ωσότου να πεθάνεις,

αφού δε νοιάστηκες ποτέ,

τι φταις σ' αυτά που κάνεις

Της Αθήνας κοιτάζω τις ταράτσες. Τα άδεια δώματα, τα ορθογώνια τσιμεντένια μπαλκόνια, τα κουρελιασμένα ξέφτια από τις τέντες, που πετάν' στον αέρα σα μεγάλα σταχτιά πουλιά που απελπισμένα προσπαθούν να απελευθερωθούν, με τα ξεθωριασμένα πάλαι ποτέ ζωγραφισμένα λουλούδια πάνω τους από τον ήλιο.. όλα αυτά συγκροτούν στο ύψος εκείνο μια πόλη φάντασμα, που ζει στη δική της διάσταση ... όλες οι διαφορετικές αρχιτεκτονικές κάτω απ' την ίδια, μη αναστρέψιμη μοίρα. Αλλάζουν οι καιροί, οι άνθρωποι, τα μαγαζιά από κάτω τους κι οι ταράτσες ίδιες. Εκεί, χτυπιούνται ακατάπαυστα από όλες τις μανίες. Εγκαταλειμμένες από τους πάντες, αφημένες, γκρεμίζονται μέρα με τη μέρα.. χαλίκι το χαλίκι, κόκκος τον κόκκο. Σκουριάζουν οι σιδεριές απ' τα κάγκελα μ' αυτό το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα της σκουριάς και τα δειλινά γίνονται στον ήλιο βυσσινιά. Μερικές φορές οι ταράτσες φιλοξενούν καμιά μπουγάδα με μακριά λευκά σεντόνια που χαϊδεύουν για λίγο τα ετοιμόρροπα κάγκελα, όπως θα έκανε απαλό νεανικό χέρι σε ένα χιλιορυτιδιασμένο μάγουλο ... όπως οι ταράτσες πολλοί άνθρωποι γερνούν, μένοντας στο ίδιο πάντα σημείο και γυρνώντας γύρω απ' τον εαυτό τους, ξυπνούν και κοιμούνται αμέριμνοι όσο αυτός αλλοιώνεται μέρα με τη μέρα και γίνεται ένας άγνωστος. Την τελευταία μέρα, ξυπνούν και κοιτούν μέσα στον καθρέφτη με έκπληξη κάποιον άλλον, που δεν έχει σχέση καμιά με το παιδί που είχαν συνηθίσει αλλοτινά να βλέπουν ενώ είναι πια αργά. Δυστυχώς οι ταράτσες είναι αδύνατο να αλλάξουν αυτή τη μοίρα, μένουν σταθερές, πάντα εκεί καρφωμένες στα βαθειά τους θεμέλια. Ούτε μπορούν να δώσουν μια, να κατέβουν στον Πειραιά και να πάρουν το πρώτο καράβι...

Σε μια ώρα έρχεται το καράβι. Θα αποχαιρετήσουμε τον Αη Στράτη, αυτό τον ξερό και δόλιο βράχο καταμεσής του β. Αιγαίου. Αυτό το παράξενο, καταραμένο - ή και όχι - νησί, γεμάτο θλιμμένα φαντάσματα παγιδευμένα εδώ αιώνια εξόριστα, που, όπως και όταν ήταν ζωντανοί, δεν τολμούν να πλησιάσουν το μικρό χωριό των 200 βλοσυρών κατοίκων. Ωστόσο, τον Αύγουστο, ο Αη Στράτης ζωντανεύει λίγο παραπάνω. Όσοι κατάγονται από δω γυρίζουν πίσω, τα παιδιά τους δίνουν ζωή στη μοναδική μικρή πλατεία με τα παιχνίδια τους, και το Δεκαπενταύγουστο χορεύουν ξανά τον Κεχαγιάδικο. Ελισάβετ Ζαχαριάδη, Αρη Σπηλιωτοπουλε, Μιχάλη Καταχανά, Αργύρη Νικολάου, Ηρωδίωνα Σουλόπουλε και του χρόνου!

Τα μικρά πραγματάκια.Τα ψίχουλα του μπαγιάτικου ψωμιού.Τα απομεινάρια της γόμμας.Τα ξύσματα του μολυβιού που μένουν πάνω στην ξύστρα.Τα χαλίκια,οι πέτρες και τα μικροσκοπικά κοχύλια. Η σκονη που κάθεται στο πέρασμα του χρόνου.Τα θραύσματα απ'τα μπισκότα. Τα αστερια, που από μακριά φαίνονται τοσοδανά! Τα μικροσκοπικά βότσαλα που κολλάνε στην πλάτη.Τα κομματάκια καμένο ξύλο που μένουν όταν σβήνει η φωτιά μαζί με τις στάχτες. Τα μικροσκοπικά ξυλαρακια που βρίσκονται στα μονοπάτια στην εξοχή και σπάνε κάτω από τα πόδια των απρόσεχτων ανθρώπων "κρρρτς" , και ξαφνικά ο άνθρωπος που τα πάτησε γυρίζει δεξια -αριστερά το βλέμμα πλημμυρισμένος με το αρχέγονο συναίσθημα "προδόθηκα".Τα πέταλα των λουλουδιών,πεσμένα γύρω από το πολύχρωμο βάζο. Οι τρίχες, το δέρμα, οι πέτσες των δαχτύλων. Ολα αυτά τα μικρά, αυτα είναι που συμπληρώνουν την απόλυτη σχέση μας με την ύλη, η συνδεσή μας του μέσα με το έξω, τη γηινη υπόστασή μας και μας οριοθετούν σωστά μέσα στο χώρο και στο χρόνο.και που τελικά δείχνει ότι κι εμείς περπατάμε πάνω σε αυτό τον πλανήτη μέσα σε καποια πλαίσια στα μεγέθη, και στις διαστασεις.

Εδώ στην Κωλέττη, το Σάββατο πεθαίνει. Κάτω απ'το σπίτι μου ακούγεται ο ήχος από άδεια μπουκάλια της μπύρας που χτυπιούνται ανέμελα από μεθυσμένα πόδια που δεν τα χρειάζονται πλέον. Μπουλούκια έξαλλων ανθρώπων συνωστίζονται στα τελευταία μικροσκοπικά μπαρ που ακόμα μένουν ανοιχτά,ψάχνοντας τις τελευταίες στιγμές σαββατιάτικης ξεγνοιασιάς που θα τους δώσει η νύχτα που φεύγει. Άλλοι είναι στο δρόμο προς το κοντινότερο φαγάδικο της πλατείας για ένα μεγάλο σαντουιτς ή ένα σουβλακι που θα τους στείλει ζόμπι πια στο κρεβάτι. Και σε κανα δυο ώρες δε θα υπάρχει ψυχή. Όλα τα μαγαζιά πια θα έχουν κλείσει και ο Σαββατιάτικος πυρετός θα έχει πέσει. Εντωμεταξύ, η Άνοιξη αποφάσισε να επισκεφτεί και τη γειτονιά μας, μόνο που για να μην την αντιληφθεί κανείς, κρύβεται κάθε φορά πίσω από τοίχους και καμένους κάδους. Μόνο που σήμερα ξεχάστηκε και άφησε μερικά λουλούδια να ανθίσουν. Και μοσχομύρισε ο αέρας αιφνιδίως. Πάλι καλά, ελάχιστοι μόνο ξενυχτισμένοι το κατάλαβαν. Θα περιμένουμε πάλι μια βδομάδα και ο κύκλος θα συνεχίζεται... Σα να βρίσκεσαι σε ένα τεράστιο λουνα παρκ που την ημέρα μεταμορφώνεται σε βλοσυρό γραφείο. Προς το παρόν όμως εδώ στην Κωλέττη ξημερώνει απλώς Κυριακή. Ήσυχη και χωρίς ανταγωνιστικές προσδοκίες.