PianOLAternA

Το πιάνο. Στέκεται λιτό, επιβλητικό κι ακούνητο, ένα θαύμα της μηχανικής του δυτικού κόσμου, ένα μείγμα από μαντέμι και ξύλο, με τις αμέτρητων χιλιομέτρων χορδές του να ατενίζουν πάνω από δέκα αιώνες εξέλιξης. Η λατέρνα, παραξάδερφη, μακρινή συγγενής, πάντα πλουμιστή, φορητή και χαρούμενη, μεταφέρει την ίδια μουσική από πόλη σε πόλη πάντα υποβοηθούμενη από κάποιο λατερνατζή να γυρίσει τη μανιβέλα πού κινεί τους μικρούς της κυλίνδρους. Κι η μουσική ξεχύνεται γεμίζοντας τους γκρίζους δρόμους. Όσο διαφέρουν αυτά τα δυό, άλλα τόσα κοινά έχουν, ακριβώς όπως και η Ανατολή με τη Δύση. Τι θα γινόταν αν το πιάνο και η λατέρνα ενώνονταν, ακριβώς όπως η Ανατολή με τη Δύση; Το πιάνο σε ένα κόσμο μακριά από τα σαλόνια όπου το χουμε συνηθίσει, πιο κοντά σε μας, στις χαρές και στους πόνους μας, στα κουτούκια και στις ταβέρνες, ίσως μαζί με κρασί, και τσίπουρο. Tο πιάνο γίνεται το μέσο για να συνδεθούν πολλές και διαφορετικές μουσικές αγάπες. Βαλς και μπάλλος, ρετρό καντάδα και ζεϊμπέκικο, η ένα καλαματιανό μαντήλι, όλα έχουν τη στιγμή τους σε ένα κύκλο που αρχίζει και τελειώνει στα 88 πλήκτρα.

Η Χαρούλα Τσαλπαρά παίρνει κι ενώνει τις δύο άκρες του νήματος…

~ * ~