Ανάδυση

Έλα να δεις πώς δένουνε υλικά παλιά σε νέα σώματα,
τσιμέντο υγρό η μουσική κι οι φθόγγοι που μιλώ.
Ανακατεμένα και τα δυο με χαλίκια αιώνια,
έλα να δεις την εντροπία να αναδύεται μέσα απ’ την ντροπή σαν πεταλούδα απ’ το κουκούλι...
και το δικό μου «σήμερα», να αναδύεται κι αυτό μέσα απ’ το νου και να παλεύει να γίνει «αύριο» κι αυτό άγριο κι ελεύθερο κι όμορφο, σαν παιδί.